Met gesloten ogen kijk ik een wereld in. Starend en speurend. Zoekend in hoopvolle verwachting naar de grens van het paradijs waar ik zo graag naartoe wil. Eenzaamheid geeft mij de ruimte om te zien. Geen afleiding door de roep van anderen die niet alleen gelaten willen worden.

Zijn vriendin was de eerste vrouw van de vader van de kinderen die om de week in zijn huis woonden. Die andere man gooide om het weekend de tassen op de stoep en vertrok zonder een hand te geven, noch een woord te wisselen noch een gezichtsspier te vertrekken. Een vechtsituatie was niet zichtbaar. De uit het zwijgen opstijgende woede was voor hem onbegrijpelijk.

Soms is er een moment waarin niets meer in de weg staat en alles bij elkaar komt. Een moment waarin alles opeens geopenbaard wordt. Als een geschenk uit de hemel. Zoiets afdwingen of uitvinden is onmogelijk. Het overkomt je. Je mag het ontdekken.

Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen zonder je zelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal.

We zijn de bijen gaan tellen, omdat we bang zijn ze te verliezen. Dat immers, betekent dat planten en bomen niet meer bevrucht worden en het ecosysteem niet meer zal functioneren en dat jaagt ons angst aan. Wij mensen hebben vooral oog voor onszelf.

Mensen hebben vriendschap nodig, de oude Grieken wisten dat al. Phytagoras, leider van de filosofische vriendenkring, noemt de vriendschap: “De moeder van alle deugden”. Verder zeiden die oude knarren dat alleen mensen in wie een goede kern schuilt, vriendschap kunnen sluiten.